قوله تعالى: بسْم الله الرحْمن الرحیم بنام خداوند فراخ بخشایش مهربان.
إذا الشمْس کورتْ (۱) آن گه که خورشید در گردانند و در زمین اندازند.
و إذا النجوم انْکدرتْ (۲) و آن گه که ستارگان در زمین ریزند.
و إذا الْجبال سیرتْ (۳) و آن گه که کوهها بروانند.
و إذا الْعشار عطلتْ (۴) و آن گه که ماده شتران نجویند و نکوشند.
و إذا الْوحوش حشرتْ (۵) و آن گه که دشتیان و کوهیان از جانوران پس آن که خاک گشتند فراهم آرند.
و إذا الْبحار سجرتْ (۶) و آن گه که دریاها از یکدیگر بر کنند و آن گه که آن را آتش کنند.
و إذا النفوس زوجتْ (۷) و آن گه که هر کسى را با همکار او جفت کنند.
و إذا الْموْودة سئلتْ (۸) و آن گه که دختر خود زنده در گور کرده بپرسند: بأی ذنْب قتلتْ (۹) که بچه گناه کشتند او را؟!
و إذا الصحف نشرتْ (۱۰) و آن گه که نامههاى کردارها باز گشاده آید.
و إذا السماء کشطتْ (۱۱) و آن گه که آسمان از زبر در کشند.
و إذا الْجحیم سعرتْ (۱۲) و آن گه که آتش برافروزند و نیروى دهند.
و إذا الْجنة أزْلفتْ (۱۳) و آن گه که بهشت را نزدیک آرند.
علمتْ نفْس ما أحْضرتْ (۱۴) بداند هر کس که چه آورد از کردار.
فلا أقْسم سوگند میخورم بالْخنس (۱۵) بآن ستارگان باز ایستادگان.
و اللیْل إذا عسْعس (۱۷) و بشب تاریک که در آید.
الْجوار راست روندگان الْکنس (۱۶) در خانههاى خویش شدندگان.
و الصبْح إذا تنفس (۱۸) و بامداد که دم برزند.
إنه لقوْل رسول کریم (۱۹) که آن سخن رسانیدن فرستادهاى پاک نیکوى راست استوار است.
ذی قوة آن با نیروى بزرگ عنْد ذی الْعرْش مکین (۲۰) بنزدیک خداوند با پایگاه و جایگاه.
مطاع وى را فرمان بردار ثم أمین (۲۱) بنزدیک الله استوار.
و ما صاحبکمْ بمجْنون (۲۲) و این مرد شما نه دیوانه است.
و لقدْ رآه دید او، او را بالْأفق الْمبین (۲۳) بآن هامون آشکار اى فراخ.
و ما هو على الْغیْب بضنین (۲۴) و او بآن وحى که در نهان باوست بخیل و دریغ دارنده نیست از شما.
و ما هو بقوْل شیْطان رجیم (۲۵) و این سخن دیو رانده نیست و دیو آورد.
فأیْن تذْهبون (۲۶) کجا میشوید ؟!
إنْ هو إلا ذکْر للْعالمین (۲۷) نیست این سخن و این نامه و این پیغام مگر یاد کردى جهانیان را.
لمنْ شاء منْکمْ أنْ یسْتقیم (۲۸) آن را که خواهد از شما که بر طاعت و راه راست بایستد.
و ما تشاون إلا أنْ یشاء الله رب الْعالمین (۲۹) و خود نخواهید مگر آنچه خدا خواهد خداوند جهانیان.